Hoi Marij,
Mijn naam is IJmar en ik wil je graag mijn verhaal vertellen. Lees maar...
"Er was eens een tuinkabouter. Zijn naam was IJmar en hij woonde op het zoldertje van het washok dat bij het huis op nummer 19 hoorde. Door het raampje van z'n huisje keek hij uit op de fabriek die de wolken maakt. Hij woonde er al 23 jaar. IJmar was bijna altijd bezig in de tuin. Al die jaren had hij echte kabouter-dingen gedaan. Hij zorgde voor de viooltjes, wees de slakken een ander plantje als ze alweer aan de hosta's wilden gaan knabbelen en knipte de klimopranken door die steeds tegen de muur en de kozijnen wilden groeien. 's Avonds, als het bijna half acht was, zei IJmar tegen de dikke poes dat ze bij de keukendeur moest gaan zitten omdat het tijd was voor de insulineprik. IJmar waarschuwde de poes ook als de eitjes in het merelnest waren uitgekomen, omdat de poes doodsbang was voor de duikvluchten die moeder merel maakte, rakelings over de brede rug van poes.
Maar op een dag vond IJmar dat het tijd was voor iets nieuws. Het was winter en zelfs de sneeuwklokjes waren nog niet boven gekomen. IJmar besloot eens in het tuinhuis te gaan kijken dat tegenover zijn eigen huisje lag. De kinderen die in het grote huis woonden waren daar vaak met de computer bezig. IJmar klom op een boekenplank en kon zo goed zien wat ze deden. Al snel had hij door hoe het allemaal werkte. Als de kinderen gingen slapen zette hij de computer weer aan en genoot van zijn reizen op Google Earth! Hij vond het geweldig! Ook de moeder die in het huis woonde typte wel eens iets op de computer maar zij deed er alleen maar saaie dingen op, vond IJmar. Op een donderdag in januari bleef ze wel erg lang in het tuinhuis. IJmar werd nieuwsgierig en ging eens kijken. Hij zag een zuchtende en steunende moeder bij de computer zitten. Ze was bezig met iets dat ze "23 dingen" noemde maar zo te horen begreep ze niet wat ze doen moest. IJmar klom voorzichtig op de rugleuning van haar stoel en las mee wat er op het scherm stond. Zachtjes fluisterde hij af en toe iets en kijk, dat hielp! Opeens lukte iets wat daar voor steeds weer mislukte! IJmar kreeg er steeds meer plezier in en elke keer als de moeder naar het tuinhuis ging glipte hij mee naar binnen. Samen, hoewel de moeder dacht dat ze het alleen deed, kregen ze heel wat dingen klaar.
De lente kwam en IJmar kreeg steeds meer werk in de tuin. Op een zonnige middag, IJmar was aan het schoffelen tussen de vergeet-mij-nietjes, hoorde hij een onbekend geluid uit het tuinhuis komen. IJmar spitste zijn oren, hoorde hij dat goed? Hij hoorde zingen! Geen zuchten en steunen maar zingen! Dat kon de moeder niet zijn, dacht IJmar, maar de kinderen waren naar school! Hij besloot te gaan kijken. Het was de moeder wel!!! IJmar klom snel op de stoelleuning om te kijken wat ze deed. Ding 20, ze was Ding 20 aan het doen! Ze zong de liedjes mee van twee zangers die op het beeldscherm Simon & Garfunkel werden genoemd. Ze was heel verbaasd dat ze al die teksten nog kende van liedjes die ze wel meer dan 23 jaar geleden voor het laatst had gehoord. Ding 20 heette LastFM. De moeder vond het geweldig dat ze daar al die muziek van vroeger ontdekte! Ze zat helemaal te genieten maar opeens betrok haar gezicht..., je had een dingetje nodig om de muziek op te zetten. Een dingetje dat iPod heette. En dat had ze niet. Op dat moment besloot IJmar dat hij zou zorgen dat ze zo'n dingetje zou krijgen. Hoe, dat wist hij nog niet maar het moest lukken. IJmar had de moeder nog nooit zo vrolijk bij de computer zien zitten!!!"
Marij, dit is mijn verhaal.
23 Kaboutergroeten van mij, IJmar.
